Pokój Pacino

Gotyckie malarstwo florenckie

Ostatnia sekcja parteru galerii poświęcona jest florenckiemu malarstwu gotyckiemu i podzielona jest na trzy sale: jedna prezentuje dzieła z XIII i początku XIV wieku, druga artystów gotyckich, a trzecia Orcagna i jego braci. Pomieszczenie po pomieszczeniu tych niezwykle spektakularnych ołtarzy ze złotymi plecami pochodzi z wielkich florenckich kościołów i klasztorów dawno zamkniętych. Wspaniałe kolory niedawno odrestaurowanych dzieł witają z drugiego końca sali jedne z najpopularniejszych motywów w XIV wieku, gdy witały pielgrzymów lub kupców, którzy stali się mecenasami.

Rdzeń najstarszych dzieł wystawianych w Galleria dell'Accademia znajduje się w tej pierwszej sali. Gotyckie malowidła obfitują tutaj, wszystkie na drewnie: malowany krucyfiks (typowa ozdoba głównego ołtarza) z kościołów, ze zwykłymi poliptykami i majestatami w tym samym stylu, które można znaleźć na prawie każdym ołtarzu bocznym, wraz ze świętymi męczennikami stworzonymi w celach edukacyjnych i dewocyjnych - aby pomóc opowiedzieć ich historie wiary.

Największym panelem w pokoju jest wyszukany i czarujący krzyż Drzewa Życia namalowany przez Pacino di Bonaguida. Przedstawia on Drzewo Życia. Obraz początkowo znajdował się w klasztorze sióstr klarysek we Florencji. Według Apokalipsy drzewo to oznacza zbawienie i dar dla ludzkości, który jest oznaczony przez jego owoce wraz z dwunastoma gałęziami.

Tonda zawieszone na tych gałęziach opowiadają o wydarzeniach z życia Chrystusa, a raczej o Jego Męce i Chwale. Na samym dole drzewo jest zakorzenione w ogrodzie Eden, gdzie widoczne są sceny z Księgi Rodzaju, które opowiadają o Stworzeniu, w tym o życiu Adama i Ewy. Od lewej do prawej w czterech rogach podstawy klęczące/siedzące postacie to Mojżesz, święty Franciszek, święta Klara i Jan Ewangelista. Powyżej znajduje się wierzchołek przedstawiający niebiański dwór; w jego centrum znajduje się tronujący Chrystus z Dziewicą Maryją - oboje otoczeni czerwonymi aniołami oraz świętymi i prorokami - między krzyżem a niebem pelikan przebija swoją pierś, aby dać swoim młodym pożywienie swoją krwią, gdy dzwoni w zbawieniu ludzkości poprzez ofiarę Chrystusa na krzyżu dla ludzkości. Podsumowując, jest to przykład, który ujawnia dość wykwintne szczegóły, mające na celu pokazanie nie tylko technicznych zdolności Pacino di Buonaguida jako malarza, ale także iluminatora, który byłby poszukiwany, gdy tego rodzaju praca wymagała wykonania!